Sessiz geçen bu kaçıncı şubat bilmiyorum. Sensiz çok yalnızım bu evde ve bir okadar da kalabalığım bu şehirde. Yokluğunda öylece oturup TV'de maçlara bakınıyorum sürekli olarak. Hayatın anlamını sorguluyorum her kalkılan kontra atakta ve düşülen ofsaytta. Senin bir ton meşguliyetle doldurmuş olduğun hayatına bakıp imreniyorum bu "pause" tuşuma basılmış halimle. Koca dünya bin türlü telaşesiyle etrafımda dönüp duruyor ben ise öylece duruyorum. Sıkılıyorum tüm şimdiki zaman kiplerinden aklıma geçmiş zaman ekleri geldikçe. Ya bir gün o da tüm günahları sise dumana gömüp beni ölümden alıp ölümsüzlüğüne götürürse diye düşünüyorum ara ara. Neyse diyorum sonra kendi kendime, bir penaltı olsada heyecan gelse yaşantıma biraz..
